De methodologie van integrerend toegepast onderzoek: Pleidooi voor een nieuw onderzoeksveld

Na een druk najaar gevuld met leuke en interessante opdrachten, vind en maak ik nu weer tijd om mij inhoudelijke te verdiepen en belangrijke publicaties te lezen die onlangs zijn verschenen.

Vandaag ben ik begonnen aan “Disciplining Interdisciplinarity. Integration and Implementation Sciences for Researching Complex Real-World Problems”. Een flinke pil van bijna 500 pagina’s geschreven door de Australische Gabriele Bammer. Ik maakte al eerder gebruik van haar werk in mijn Rathenau-publicatie Samenwerken aan werkzame kennis. Over methoden en technieken voor kenniscocreatie. Bammer heeft de lovenswaardige ambitie opgevat om een nieuwe onderzoeksdiscipline te starten: ‘Integration and Implementation Sciences‘, afgekort I2S.

I2S moet de methodologische onderbouwing leveren van wat Bammer Integrating applied research noemt, integrerend toegepast onderzoek. Integrerend onderzoek is onderzoek dat verschillende vormen van wetenschappelijke en stakeholder kennis integreert en gericht is op complexe ‘real-world’ problemen. Denk aan klimaatproblemen, wereldvoedselproblematiek en de stijgende kosten van de gezondheidszorg.

I2S richt zich op drie hoofdvragen:

1) Hoe kun je verschillende vormen van disciplinaire kennis en stakeholderkennis met elkaar verbinden?

2) Hoe moet je omgaan met de onzekerheden, die niet door verder onderzoek weggenomen kunnen worden?

3) Hoe kan onderzoek het beleid of de praktijk van dienst zijn?

De inleiding van het boek belooft al vast veel goeds. In een volgend blog laat ik weten wat ik van het vervolg vind.

 

Dit bericht is geplaatst in interdisciplinair samenwerken, kenniscocreatie, maatschappelijke vraagstukken, Methoden en technieken, Nieuws, onderzoek met de tags , , . Bookmark de permalink.